نمی دانم باید چه دعایی کنم که خدا در تمام کلمات و حروفش تورا بخواند و مستجاب کند

من هیچوقت از شروع حرف نمیزنم

از ادامه دادن می گویم

نمی دانم پایان چطور است

شاید دلپذیر باشد

بی خیال این حرف ها

دلم نازک شده انگار که با هر حرف و قصه ای که بوی دلتنگی بدهد

گلویم سنگین می شود

زندگی زندگی زندگی

این عجیب ترین ماهیت جهان

پدر ساعتی مانده به تحویل سال آمد به خانه

گفت امروز دونفر فوتی داشته ایم

و من به شروعی فکر کردم که با پایان گره خورده

تلخ نیست

فقط اندیشه برانگیز است

پدر فقط سال تحویل را ماند و برگشت بیمارستان

احتمالا همین دوری بغض نشانده ته گلوی من

اصلا دلم نمی رود از امید به سال آینده بنویسم

از تغییر و تحول ایجاد کردن در خودم

در دنیای خودم

نمی دانم چه قاعده ایست...

پ.ن. راستی احسن الحال من تویی??

اصولا هممون حرف زدن یا نوشتن درباره ی چیزایی که خیلی خوب درکشون کردیم و از عمق جان چشیدیمشون برامون راحت تر و دلپذیرتره

من میگم غم رو نباید یه ذره یه ذره کشید 

باید یهو سر ریزش کنی به جونت

وقتی تدریجی غصه بخوری اون غصه تو وجودت ته نشین میشه

اصلا میمونه رو دلت انگار

همش حس می کنی یه چیزی ناقصه ، چون اون غمه رو درست حسابی نکشیدی و به خوردت نرفته

ولی وقتی یک دفعه با اون کوه ناراحتیه روبه رو بشی

قشنگ بشینی غصه تو تمام و کمال بخوری و گریه هاتو بکنی

بعد از گذشتن ازش دلت سبکه

خیالت راحته که هیچ عذاب وجدانی گوشه ی ذهنت نیست...

و هیچی هم بدتر از موندن حسرت غصه خوردن برای چیزی روی دلت نیست...

سبز کردن تمام جهان که کاری نداره

کافیه تو چندبار پلک بزنی

امروز بیستم اسفنده

مطمئنم که امروز توهم به من فکر کردی

اگرم فکر نکردی اشکالی نداره ، چیزی عوض نمیشه

دلم برات تنگ شده

حساب روزایی که ندیدمت از دستم در رفته

میدونم که دیر یا زود میای اینجا و این نوشته رو می خونی

پس بدون که خیلی دوستت دارم

و هنوز شیرینی خاطران قشنگمون برام زندست

به یاد ترانه بازی های اولین 20اسفندمون...

به یاد برگه های عشق...

به یاد سورمه ای و قرمز...

چند متر مکعب عشق...

ما به هم محکومیم

مثل ما دوتا به هم 

مثل دوتا بی گناه

مثل دوتا متهم